“Aymi,awak berbakat besar dalam olahraga,lebih-lebih lagi acara pecut.Catatan masa awak hampir menyamai rekod daerah dan negeri.Takkan awak nak tarik diri?”
“Maafkan saya cikgu…” serba salah hendakku terangkan hal sebenar.
“Saya tau,awak sangat meminati bidang sukan.Mesti ada sebab lain kenapa awak nak menarik diri.Cuba awak terangkan pada saya.Insya Allah saya akan bantu awak” pujuk Cikgu Zarinah lembut.
“Cikgu,sebenarnya…setiap petang saya kena bantu ibu saya jual karipap di gerai.Kalau saya ikut serta dalam program olahraga ni,nanti ibu saya tak ada siapa yang bantu”.
“Owh,begitu rupanya…” terangguk-angguk kepala Cikgu Zarinah.
“Ya cikgu,adik saya masih kecil dan tak dapat membantu ibu berjual di gerai.Biasanya saya yang menjual kuih-kuih itu cikgu” aku menerangkan dengan lebih lanjut situasi yang sebenarnya.
“Berapa banyak karipap jaulan awak sehari Aymi?”
“Emmm…biasanya ibu buat kira-kira 100 biji cikgu”.
“Ok,beginilah…Jualan awak setiap hari tu awak bawa ke sekolah.Cikgu beli semuanya untuk makan petang selepas latihan.Jadi awak tak perlu risau lagi tentang itu” kata-kata cikgu Zarinah aku sambut dengan senyum lebar.Kalaulah boleh lebar sampai telinga.Akulah badut yang tak perlu nak dilukis mulutnya.
“Terima kasih,cikgu…terima kasih!” gembira benar aku dengan cadangan Cikgu Zarinah itu.
Rasa seperti nak melompat setinggi yang boleh.Kalau boleh terbang seperti superman,pasti aku dah hilang dari pandangan Cikgu Zarinah sekarang ni.Tapi bila aku teringatkan amaran abah,wajahku menjadi redup kembali.
1 comment:
wah...makin suspen lak
Post a Comment